حذف شدگان

مبارک است. مبارک نیست. ماجرا این است که ما ابتدا حرفی می زنیم و  نمی دانیم حرفمان اندازه قد و قواره مان هست یا نه سپس در زمان اجرا می بینیم گویا این موضوعی که با آن درافتاده ایم.  زورش خیلی پر زور است. مثل این اصلاح متون درسی رشته های علوم انسانی، مدتی حسابی رسانه ای شد بعد چند تا کمیته بررسی تشکیل شد. چند تا اجلاس و سمینار و سخنرانی و غیره و حالا که چشم باز می کنیم در دفترچه سازمان سنجش می بینیم عطای علوم انسانی را به لقایش بخشیده اند و در مهمترین دانشکده کشور یعنی علامه طباطبایی بسیاری از این رشته ها را به جز چند تای انگشت شمار شخم زده اند. مهمتر از همه روزنامه نگاری رشته من و رشته بسیاری از همکاران هم جزء حذف شده هاست. پس لازم است در این روز 17 مرداد که روز ما خبرنگاران عزیز!!  نامگذاری شده یا به عبارت صحیحتر روز ما حذف شدگان، به همه مهربان مسوولان عزیز که این قدر در جهت انقراض نسل ما زحمت می کشند خسته نباشید بگویم. ما خیلی عزیز هستیم در این روز از ما تجلیل می شود به مهمانی دعوت می شویم و احتمالا هدیه ای هم می گیریم و طوری رفتار می شود که انگار ما خیلی مهم هستیم. و خب البته اگر به هر دلیل ـ حتا در اثر یک اشتباه و سهل انگاری  ـ خطایی از ما سر بزند سروکارمان با جاهایی می افتد که بماند و حرفش را نزن . چرا؟ چون خبرنگاریم.

اما دزدان و قاتلان و متجاوزان و جانیان و ... وقتی مرتکب جرم می شوند با عزت و احترام تا زمان اثبات اتهام کیف دنیا را می کنند حالا اگر اغراق نباشد ممکن است حداکثر یک دادی هواری از یک سرباز وظیفه بشنوند . لازم است بگویم این موضوعی که اشاره کردم تمجید است نه انتقاد چون برای ما روزنامه نگاران به شدت مایه خوشحالی است و جای تبریک دارد که در این موارد با قاتلان محترم متفاوتیم . اما وقتی – خدای ناکرده- واقعاً جرمی مرتکب بشویم آنوقت مثل یک مجرم عادی هستیم و در بند جانیان زندانی می شویم. بعد هم زمان مرخصی و عفو که می شود حتا ته صف هم به همکاران مجرم ما نمی رسد!

اسم نمی آورم اما یک آقای محترم روزنامه نگار و البته محکوم و مجرم  بعد از دو سال و اندی در آستانه روز خبرنگار به دو روز مرخصی از زندان مفتخر شده است و همه اینها جای تبریک دارد.  ای «حذف شدگان» عزیز  در روز خبرنگار «بودن» تان مبارک .