سهم هرمزگان از عسلویه

 این مطلب به عنوان یادداشت نخست در صفحه اول و ادامه آن در صفحه 2 روزنامه ندای هرمزگان شنبه 10 اردیبهشت ماه منتشر گردیده است.

میدان گازی پارس جنوبی در منطقه عسلویه قرار دارد اگر به نقشه تقسیمات کشوری نیک بنگریم محدوده پارس جنوبی منحصر است به روستای شیرینو از غرب، از جنوب به ساحل خلیج فارس و از شمال به کوه‌های زاگرس. نوار شرقی عسلویه در روستای چاه مبارک پایان می‌یابد. به این ترتیب بزرگ‌ترین میدان گازی جهان که میان ما و کشور قطر مشترک است در خاک کشور نیز در منتهی الیه سه استان فارس، بوشهر و هرمزگان دیده می‌شود. از سال ۷۷ تاکنون تاسیسات پالایشگاهی و پتروشیمی فراوانی در منطقه تأسیس شده و فعالیت‌های گوناگون پایین دستی و بالا دستی صنعت نفت در این منطقه حال انجام می‌گیرد. به همه این‌ها عملیات پشتیبانی، خدماتی، زیست محیطی، امدادی و... را که اضافه کنیم در می‌یابیم منطقه استعداد جذب نیروی انسانی متخصص و عادی فراوانی دارد.

طی سال‌های اخیر وزارت نفت عزم خود را جزم کرده تا عقب ماندگی برداشت ایران از سفره گازی مشترک با قطر را به سرعت جبران کند. تحرک‌های فنی، مهندسی و عمرانی در تاسیسات عملیاتی منطقه گواه این تلاش هاست. در بازدید رهبر معظم انقلاب هم گزارش این جهش توسط شخص وزیر محترم نفت و مدیران مربوطه به معظم له تقدیم شد.

در کنار توسعه کمی میدان گازی پارس جنوبی توجه به شرایط کیفی نیروی انسانی موجود در منطقه بسیار حائز اهمیت است. فرودگاه مجهز عسلویه قادر است با برقراری پروازهای مختلف به اقصی نقاط کشور کمبود نیروی انسانی را جبران کند. اما آنچه متاسفانه اگر نگوئیم از آن غفلت شده اما قطعاً کمتر مورد توجه بوده، استفاده از نیروهای انسانی ساکن در منطقه جغرافیایی عسلویه است. طی مصوبه‌ای در سفر استانی رییس جمهور به استان بوشهر تاکید شده شرکت‌های پیمانکاری عامل در منطقه پارس جنوبی موظفند نیروی انسانی مورد نیاز خود را از نیروهای بومی منطقه انتخاب کند، تا اینجای کار تصمیم بجا و مناسبی است اما در تعریف نیروی بومی صرفاً اهالی مهربان و زحمتکش استان بوشهر لحاظ می‌شوند. به همین دلیل است که اکنون از غربی‌ترین نقطه استان بوشهر با چندین کیلومتر فاصله شرایط و امتیاز کار برای افراد در آنجا مهیاست اما در چند قدمی منطقه عسلویه که منطقه پارسیان هرمزگان را شامل می‌شود افراد مستعد از این موهبت محرومند. به نظر می‌رسد دولت محترم در این موارد می‌تواند با تعریف شعاع مشخصی به عنوان محدوده‌های اولویت بندی شده جذب نیروی انسانی مفهوم بومی بودن را از مرز تقسیمات استانی فرا‌تر ببرد و به این ترتیب به حرکت توسعه مناطق استراتژیک که پارس جنوبی نمونه‌ای از آن است شتاب بیشتری بخشد.

بدیهی است نقش نمایندگان استان در مجلس شورای اسلامی و تعامل آنان با دولت و وزارت نفت و حتا مدیران استان بوشهر می‌تواند این امر را بدون برانگیختن حساسیت‌های بی‌مورد منطقه‌ای تسریع نماید. فراموش نکنیم همه متعلق به یک آب و خاکیم و هدفمان اعتلای نام بلند سرزمینمان است که اکنون در حال خلق حماسه‌ای صنعتی در عسلویه است.

شرایط آب و هوایی شهرستان پارسیان و حومه، خشکسالی و رکود کشاورزی و دامپروری موجب افزایش آمار بیکاران خصوصاً در میان جوانان بوده است. نسلی که امروز اگر در ساختن کشور از آن‌ها استفاده شود و برای جذب آنان مقررات حمایتی تصویب گردد، فردا به دلیل تعلق خاطری که در منطقه از حاصل زحمات خود بدست خواهند آورد در آنجا ماندگار بوده و در راه سازندگی کشور خود سال‌های افزونتری را در شرایط خاص محیطی و آلودگی‌های صوتی و صنعتی و زیستی با بردباری تحمل خواهند کرد که این البته در هزینه‌های جاری دولت در خدمات نیز صرفه جویی قابل ملاحظه‌ای خواهد نمود. کاستن از هزینه‌هایی مانند: سفر‌های هوایی و زمینی، خدمات ویژه به خانواده‌های دور از همسر، مزایای پرداختی در طرح‌های اقماری، الزام تجهیز شهرک‌های سازمانی و.... امید است مسولین ذیربط بطور جدی راهکارهای عملی این پیشنهاد را تدوین کنند تا بزودی با رفع مانع بومی نبودن استخدام‌ها، شاهد تلاش جوانان مستعد و متخصص منطقه پارسیان هرمزگان در شرکت‌های مختلف پارس جنوبی باشیم.